Podczas zimowego spaceru nie należy się do zbliżać za bardzo do napotkanych saren, ponieważ przepłoszone tracą szybko siły. Pamiętać też trzeba, aby nie puszczać psów luzem, tylko trzymać je na smyczy. Osłabione sarny nie zawsze potrafią uciec!

Jeśli jedziemy samochodem i zauważymy sarnę przy drodze, to musimy uważać. Saren zimą zwykle jest więcej niż jedna.

Rudel saren, fot. Paweł Mrowiński

Sarna europejska (Capreolus capreolus) zamieszkuje prawie całą Europę (oprócz pół. Skandynawii), Azję Mniejszą i północny Iran. Zasiedla różne środowiska. Występuje zarówno w wielkich, zwartych kompleksach leśnych, jak i na zupełnie bezleśnych terenach. Ulubionym środowiskiem sarny jest teren stanowiący mozaiką lasów i obszarów rolniczych. W warunkach leśnych głównymi składnikami żeru są rośliny zielone, a w mniejszym stopniu liście i pędy drzew, krzewów i krzewinek, żołędzie. W pokarmie sarny polnej przeważają rośliny uprawne.

Te wysmukłe ssaki osiągają wysokość w kłębie 60-90 cm, długość ciała 95-135 cm, a ciężar 15-50 kg. Samce zwane kozłami lub rogaczami są większe i cięższe od samic (kóz), mają poroże zwane parostkami.

Sarny żyjące w okresie zimy w małych zazwyczaj zgrupowaniach (w lesie) lub też większych nieraz stadach (na polach), na wiosnę rozłączają się i zajmują ostoje indywidualne. Sarny żerują o każdej porze dnia. Główne fazy żerowania przypadają jednak na wczesne godziny ranne, południe oraz godziny wieczorne i nocne.

Kolor sierści sarny jest latem rudy, nieco ciemniejszy na grzbiecie, na spodzie jaśniejszy. Zimą jest ona szarobrunatna. Na zadzie wokół odbytu występuje okrągła jasna plama. Jest to tzw. lustro, latem słabo zaznaczone, zimą natomiast bardzo wyraźne, o czystym białym zabarwieniu. (źródło: http://www.lowiecki.pl/biologia/sarna.php)

Kto chciałby poczytać więcej o sarnach zimą to polecamy Blog leśniczego.

Uwaga!: niektóre zdjęcia są drastyczne! http://lesniczowka.blox.pl/…/Sarnom-zima-nie-jest-latwo.html